Karl Marx ve devrimin çoklu yolları – Kieran Durkin (Çeviri)

Andrew Hartman, yeni kitabı Karl Marx in America’da (Karl Marx Amerika’da), İngilizce konuşulan dünyada Marksizmin “dördüncü patlamasını” yaşadığımızı öne sürüyor. Böyle bir fikir, toplumsal ve siyasi hareketler açısından hayal ürünü görünse de, bunu Karl Marx’ın düşünce ve yazılarıyla entelektüel bir etkileşim olarak ele alırsak, kesin bir gerçeği yansıtıyor.

Geçtiğimiz yıl, Princeton University Press, Kapital: Cilt I’in on yıllardır ilk yeni İngilizce çevirisini yayınlarken, Kohei Saito’nun Yavaşlama: Büyümenin Durgunluğu Manifestosu büyük bir ilgiyle yayınlandı. 2025’te Hartman’ın kendi kitabı ses getiriyor ve Kevin Anderson’ın Merhum Marx’ın Devrimci Yolları adlı kitabı, Marx ve Marxizmin süregelen geçerliliğini ve çekiciliğini kanıtlıyor gibi görünüyor.

Marx’ın çoklu doğrusallığı

Devrimci Yollar, Anderson’ın on beş yıl önce “Marx at the Margins” adlı önceki kitabının kaldığı yerden devam ediyor. “Marx at the Margins “in yayınlanması, Marx araştırmalarında çığır açan bir gelişmeydi. Marx’ın kapsamlı gazetecilik yazılarından, mektuplarından ve Avrupa dışı ve kapitalizm öncesi toplumlar üzerine son dönem notlarından yararlanan kitap, Edward Said’in ifadesiyle “Üçüncü Dünya’ya dair homojenleştirici bir bakış açısı”nı örnekleyen tek çizgisel bir tarih modeline sahip, determinist bir düşünür olarak yaygın görüşe meydan okuyordu.

Anderson, Marx’ın yazılarının, bütüncül bir bakış açısıyla ele alındığında, insanlık tarihi ve kültürüne dair tek yönlü ve belirlenimci bir anlayış sergilemediğini gösterdi. Aslında, insan çeşitliliğine dair keskin bir takdir içeren çok daha açık, çok yönlü bir anlatım bulunabilir. Devrimci Yollar bu tabloyu genişletiyor ve geliştiriyor.

Kitap, Anderson’ın Marx-Engels Gesamtausgabe (MEGA) projesiyle yaptığı iş birliği sayesinde daha önce erişilemeyen belgelere erişime dayanmaktadır. Bunlar arasında, Marx’ın yaşamının son yıllarında Lewis Henry Morgan, Maksim Kovalevsky ve diğerlerinin antropolojik çalışmaları üzerine yazılmış notlar da yer almaktadır.

Çoklu doğrusallık teması, Devrimci Yollar’ın merkezinde yer alır. Anderson özellikle, Marx’ın ileride farklı “üretim biçimleri” olarak tanımlayacağı şeye dayanan, insan toplumunun ardışık aşamaları fikri olan “ilerici dönem” kavramını sorgular. Marx ve Friedrich Engels, bu şemayı ilk olarak Alman İdeolojisi’nde (1845-46’da kaleme aldıkları ve kendi yaşamları boyunca yayımlanmamış bir eser) dile getirmişlerdir.

Bir baskın üretim biçiminden diğerine geçişlerle işaretlenen bir dizi tarihsel gelişim aşaması varsayar; kabile veya klan üretim biçimi, yerini Yunanistan ve Roma’nın eski köle üretim biçimine bırakır; ardından feodal üretim biçimi, burjuva üretim biçimi ve son olarak da komünist veya sosyalist üretim biçimi gelir. Feodalizm meselesi -özellikle de dünya genelindeki kapitalizm öncesi sınıf toplumlarını genel olarak “feodal” olarak tanımlayıp tanımlayamayacağımız- Anderson’ın argümanı için hayati önem taşır.

Feodalizmi Anlamak

Böyle bir şemanın fikri, Aydınlanma’nın “evresel teori” biçimlerine olan belirgin yakınlığı göz önüne alındığında, Marksist çalışmalarda ve ötesinde bir tartışma konusu olmuştur. Ancak Anderson’ın da belirttiği gibi, üretim biçimlerinin ilerici bir dönem olduğu kavramı Marx’ta yeterince belirlenmemiştir: Bunlardan ya teknolojik anlamda ilerici olarak, birbiri üzerine gelen bir dizi teknolojik veya toplumsal gelişmeyi temsil ettikleri anlamında, ya da zamansal bir ölçekte birbirini takip ettikleri anlamında ilerici olarak söz edebiliriz.

Her iki yorumda da sorunlar var. İlkine gelince, Anderson, Marx’ın feodalizm tartışmasının Aydınlanma ilericiliğine yönelik iğneleyici ifadelerle dolu olduğunu ve bunun okumayı imkânsız kıldığını belirtiyor. İkinci yoruma gelince, Marx’ın Avrupa kalkınma modelinin tamamen dışında kalan bir “Asya tipi üretim tarzı”ndan bahsetmesi, tüm şemayı altüst ediyor.

Her halükarda, Kapital’e gelindiğinde, ilerici dönemin dili tamamen ortadan kalkmıştır. Nitekim, feodalizm tartışmasının aslında oldukça sınırlı bir yer kapladığı Marx’ın tüm yazılarını, mektuplarını, araştırma notlarını vb. göz önünde bulundurduğumuzda, Anderson’ın da belirttiği gibi, “erken dönem komünal, antik Greko-Romen ve Asya üretim biçimlerini Marx’ın çalışmalarının bir şekilde dışında, feodalizmi ise merkezinde ele almak iki kat yanlış olur.”

Marx’ın etnoloji defterlerinde ve Kapital’in Fransızca baskısı da dahil olmak üzere daha sonraki bazı yazılarında, Avrupa feodalizminin Avrupa dışı toplumların tarihini kapsayacak şekilde evrenselleşmesini eleştirmek için büyük çaba sarf ettiğini görüyoruz. Anderson, Marx’ın kendi çalışma yolunu ortaya koyuyor ve bu da onun Avrupa dışı toplumların yapıları ve kapsamıyla önemli bir etkileşimin erken aşamalarında olduğunu gösteriyor. Bu etkileşim, özellikle dünya pazarı üzerine tartışmalı cilt olmak üzere, Kapital’in sonraki tamamlanmamış ciltlerinde daha da önemli hale gelmiş olabilir.

Marx, 1877’de Kapital: Cilt I’de sunulan “sözde ilkel birikim”in tarihsel taslağını eleştirel bir şekilde yorumlayan bir Rus dergisindeki makaleye verdiği yanıtta , yazar olan Bay Zhukovski’ye doğrudan karşı çıkıyor ve Jukovski’nin “Batı Avrupa’da kapitalizmin doğuşuna ilişkin tarihsel taslağını, kendilerini içinde buldukları tarihsel koşullar ne olursa olsun, bütün halkların üzerine ölümcül bir şekilde dayatılan genel yolun tarihsel-felsefi teorisine dönüştürmek zorunda hissettiğini” söylüyor.

Marx’ın bu tek çizgisel okumayı reddettiğine dair kanıtları, Anderson’un Kapital’in sonraki Fransızca baskısından alıntıladığı bir pasajda da bulabiliriz:

Ancak tüm bu gelişmenin temeli, çiftçilerin mülksüzleştirilmesidir. Şimdiye kadar bu, yalnızca İngiltere’de radikal bir şekilde gerçekleştirilmiştir: bu nedenle, taslağımızda bu ülke zorunlu olarak öncü rolü oynayacaktır. Ancak Batı Avrupa’nın tüm ülkeleri aynı gelişmeyi yaşamaktadır; ancak belirli bir ortama göre yerel rengini değiştirmekte, daha dar bir alana hapsolmakta, daha az belirgin bir karakter sergilemekte veya farklı bir ardıllık sırası izlemektedir.

Sosyal Emek

Bununla bağlantılı bir konu, Marx’ın komünal mülkiyet ilişkileri -veya daha doğrusu Anderson’ın ifadesiyle “komünal toplumsal ilişkiler” veya toplumsal biçimler- üzerine yaptığı çalışmanın önemidir. Bu ayrım, Anderson açısından bir saçmalık değildir. Kendisinin de belirttiği gibi, Marx’ın Avrupa dışı toplumlar üzerine yaptığı çalışmalarda komünal mülkiyete odaklandığını söylemek yanlış olur, çünkü bu toplumların birçoğu “az miktarda kişisel mülkiyet dışında hiçbir türde mülkiyete sahip değildi.”

Daha da önemlisi, Marx’ın en temel kaygısı, mülkiyet biçimlerinin kendisinden ziyade, toplumu ayakta tutmak için kullanılan toplumsal emek biçimidir. Mülkiyet biçimleri, daha çok bu önceki biçimden türetilen ikincil özellikler olarak işlev görür.

Bu ayrım, özellikle Proudhon ve diğerlerinin eserlerinde bulunan ve mülkiyeti bir hırsızlık biçimi olarak tasvir eden argümanı çürütmede faydalıdır. Marx için “mülkiyet hırsızlıktır” düşüncesi temel bir karışıklığa dayanır: Başlangıçta mülkiyet olmayan bir şeyle ilgili olarak “hırsızlık”tan bahsedemeyiz. Bir şeyin çalınması için, önce başka birine ait olması gerekir.

Marx, mülkiyet ilişkilerinin daha geniş toplumsal ilişkilerin ve emeğin rolünün dönüşüm sürecinin bir sonucu olduğunu savunur: özellikle de üreticilerin üretim araçlarına doğrudan erişiminin kesilmesi ve yeni toplumsal ilişkilere (yani köle veya ücretli işçiler olarak) dahil edilmesi gibi şiddetli bir sürecin. Ancak o zaman özel mülkiyeti kalıcı bir toplumsal ilişki biçimi olarak görebiliriz.

Marx, Kapital’in I. Cilt’inin son bölümü olan “Modern Sömürgecilik Teorisi”nde bu konuyu ayrıntılı olarak açıklar; bu bölüm “sözde ilkel birikim”e ayrılmış bölümde yer alır. Bu bölümde Marx, yabancılaşmamış emeğe duyulan insan arzusunu yanlış anlayan İngiliz sanayici Bay Peel’in hüzünlü öyküsünü anlatır.

Bay Peel, üretim araçlarını ve bir grup müstakbel ücretli işçiyi Batı Avustralya’daki Swan Nehri’ne taşımış ve yeni kurulan bir işletmenin kurulması için gereken her şeyi sağlamıştı. Bay Peel’in şüphesiz büyük bir dehşet ve öfkeyle, müstakbel ücretli işçiler hedeflerine varır varmaz onu terk ettiler. Kendi başlarına yola çıktılar ve yaşam koşullarını günlük olarak yeniden üretme hakkını kullanarak kendi kaderlerini tayin ettiler.

“Sözde ilkel birikim”i tarihsel mi yoksa sürekli bir süreç olarak mı görmemiz gerektiği konusunda uzun süredir devam eden bir tartışma var. Bu tartışma, sermayenin sermaye olmayandan tuhaf bir simya süreciyle ortaya çıktığı dönemle mi sınırlıydı – Marx’ın deyimiyle sermayenin “tarih öncesi” dönemiyle mi? Yoksa sermayenin sermaye olmayan bölgelere doğru sürekli gelişimiyle örneklenen, günümüze kadar uzanan bir olgu mu?

Anderson’un da gösterdiği gibi, Marx’ın notları, gelişmiş ve olgun sermaye birikiminin, toplumsal ilişkileri dönüştürmek için açık devlet şiddetiyle birlikte işlediğini ve zorunlu olarak bunu gerektirdiğini tasvir ediyor. Hindistan ve daha az ölçüde Cezayir bunun açık bir örneğidir; ancak Marx’ın bunu Rusya örneğinde de yaklaşan tarihsel bir olgu olarak ele alması dikkat çekicidir. Marx’ın Rus popülist lideri Vera Zasulich’e yazdığı mektupta belirttiği gibi: “Rus komününün yaşamını tehdit eden şey ne tarihsel bir kaçınılmazlık ne de bir teoridir; kapitalist davetsiz misafirlerin devlet baskısı ve sömürüsüdür.”

Topluluk Formları

Devrimci Yollar’ın temalarından biri, Marx’ın sömürge yönetimine karşı direnişe olan keskin ilgisidir. Burada özellikle önemli olan “kırsal komünlerin” rolüdür; Marx yalnızca Hindistan’daki kırsal komünler hakkında değil, Cezayir ve Amerika kıtalarındakiler hakkında da yorumlarda bulunur. Bu tür bir direnişe olan övgüsü, Marx’ın 1853 tarihli bir makalesinde “ilkel” köy komününü “Doğu despotizminin sağlam temeli” olarak tanımlayan ve sömürgeciliğin bu komünün dağılmasında ilerici bir rol oynadığı yönündeki yorumlarıyla çelişiyor gibi görünmektedir.

Anderson, bu noktayı daha önce Marx at the Margins adlı kitabında ele almış ve bu yorumları bağlamına oturtarak Marx’ın sonraki yıllarda daha doğrudan bir sömürge karşıtı duruşa doğru ilerleyişini göstermiştir. Yeni kitabında ise, Marx’ın bu sömürge karşıtı duruşu nasıl geliştirdiğine dair daha derin bir anlayış sunmaktadır. Bu, özellikle Marx’ın Rusya’dan İrlanda’ya ve hatta Almanya’ya kadar komünal toplumsal biçimlerin sürekliliğine olan hayranlığında belirgindir.

Marx’ın antik komüne olan ilgisini, bu tür arkaik biçimlerle romantik bir özdeşleşme olarak görmek yanlış olur. Anderson, Marx’ın bu biçimlerin özellikle ataerkil unsurlarını sert bir eleştiriye tabi tuttuğunu, aynı zamanda daha ilerici unsurlarını övdüğünü gösterir. Aslında Marx’ın asıl kaygısı, sömürge öncesi versiyonlarındaki antik komünal biçimler değildir.

Anderson, Hindistan’ı örnek olarak ele alarak, Marx’ın kuramsallaştırması için “kilit diyalektik dönüm noktasının” “İngiliz sömürgeciliğinin önemli ölçüde nüfuz etmesinden, bu komünal biçimlerin İngilizler tarafından dayatılan kapitalist toplumsal ilişkilerin bazı yönleri tarafından bozulmasından sonra” geldiğini belirtir. Marx, bu sürecin “sömürgeci güçler için tehlikeli olduğu kanıtlanacak yeni bir öznellik türünün temelini oluşturabilecek yeni düşünce ve örgütlenme biçimlerini” nasıl başlattığıyla ilgilendiğine inanır. Eğer bu gerçekten Marx’ın gözlemiyse, o zaman bu, sayısız sömürge karşıtı devrimle dolu yirminci yüzyıl tarihi ışığında yadsınamaz bir öngörü gösterir.

Devrime Giden Yollar

Anderson’ın son bölümü, birçok açıdan kitabın odak noktasıdır ve Marx’ın devrimci dönüşüm anlayışını ve bunun zaman içinde nasıl değiştiğini ele alır. En azından 1850’lerin ortalarına kadar, Marx’ın Britanya gibi sanayileşmiş ülkeleri, daha sonra İrlanda ve Polonya gibi kapitalizmin çevre ülkelerine yayılacak olan devrimin muhtemel odağı olarak gördüğü açıktır.

Ancak 1860’ların sonlarına doğru bu görüşü tersine çevirerek, İrlanda’daki olaylar aracılığıyla Britanya’da devrimin patlak vereceğini ve buradan dünyaya yayılacağını savundu. Anderson, Devrimci Yollar adlı eserinde, Rusya’nın daha sonra Marx için dünya devriminin mihenk taşı olarak İrlanda ve Polonya’nın yerini nasıl aldığını gösterir.

1879’da Fransız sosyalist lider Jules Guesde’ye yazılan bir mektup bunu açıkça ortaya koymaktadır: “Devrimin patlamasının bu kez Batı’da değil, Doğu’da, Rusya’da başlayacağına inanıyorum.” Marx’a göre devrim önce Rusya’dan Almanya ve Avusturya’ya yayılacaktı:

Avrupa’daki bu genel kriz anında, Fransız proletaryasının bir işçi partisi olarak örgütlenmiş ve rolünü oynamaya hazır olması son derece önemlidir. İngiltere’ye gelince, toplumsal dönüşümü için gereken maddi unsurlar fazlasıyla mevcut, ancak itici bir ruh eksik. Bu ruh, Kıta’daki olayların patlamasının etkisi olmadan oluşmayacaktır.

Aynı zamanda, antik komün, Marx’ın devrim hakkındaki düşüncelerinin merkezine oturur. Anderson’ın son yıllarında bize gösterdiği Marx, komünizme geçişin mümkün olabilmesi için Britanya ve Batı Avrupa’daki gelişmelerin her yerde tekrarlanması gerektiği fikrini reddetmeye çalışır. Kapitalist tecavüzün üzerlerine çöken etkilerin üstesinden gelinebilirse, köy komünlerinden sosyalist bir geleceğin doğabileceğini açıkça öne sürer:

Toprak üzerindeki ilkel komünal mülkiyetin, her ne kadar büyük ölçüde aşınmış olsa da Rus obshchina’sı (Çarlık Rusyası döneminde köylülerin ortaklaşa idare ettiği kırsal toplulukları ifade eden bir terim, Ç.N.), doğrudan daha yüksek, komünist komünal mülkiyet biçimine geçebilir mi? Yoksa önce Batı’nın tarihsel gelişimini belirleyen aynı çözülme sürecinden mi geçmelidir? Bugün mümkün olan tek cevap şudur: Rus devrimi Batı’da bir proleter devrimin sinyali olsaydı, yani ikisi birbirini tamamlayacak olsaydı, o zaman mevcut Rus komünal toprak mülkiyeti komünist bir gelişmenin başlangıç ​​noktası olabilir miydi?

Anderson’un çalışmasının sunduğu son katkı, Anderson’un 2023’te Karel Ludenhoff ile birlikte çevirdiği yeni bir baskı olan Marx’ın Gotha Programı Eleştirisi’ndeki merkezi temaların ön plana çıkarılmasıdır. Peter Hudis’in mükemmel bir giriş yazısına sahip olan bu baskı, çoğu İngilizce çeviride hatalı olarak “devlet” olarak çevrilen Almanca Staatswesen (“siyasi beden”) teriminin sorunlu çevirisine odaklanmaktadır. Ludenhoff ve Anderson’un da belirttiği gibi, Marx’ın gelecekteki komünist topluma dair açıklaması, devletin yerine gerekli “devlet işlevlerinin [Staatsfunktionen]” doğrudan demokratik kontrolünün getirilmesine dayanmaktadır.

Anderson’ın çalışması, birçok eleştirmen ve hayranın tasvir ettiği dogmatik figürden belirgin biçimde farklı bir Marx’ı ortaya koyuyor. Hem yerel pratiklere dikkat ederek hem de geniş bir akademik okuma yelpazesine dalarak geliştirdiği esnek düşünce yapısıyla çok daha ciddiye alınması gereken bir Marx. Devrimci Yollar , dolaylı olarak bizi Marx’ın pratiğini kendi zamanımıza taşımaya, farklı toplumsal pratiklere ve olasılıklara dikkat etmeye, yalnızca etrafımızda açıkça görülen gerilemenin kanıtlarını değil, aynı zamanda buna karşı gösterilen çeşitli direniş biçimlerini de incelemeye çağırıyor.

Kaynak: Jakobin’den Gaste Avrupa için Nihal Kalander çevirdi